Nouveau Magazine Nederland - November editie 2019

tekst: Monique van de Sande • foto: Roger Neve • make up: Daphne Weijers • kleding: Patty Zomer • concept: Marion Florusse

Relatiegeheimen

Micheline – De liefde voor Willem-Hein

‘Willem-Hein heb ik vijftien jaar geleden ontmoet tijdens het Fringe Festival in Edinburgh. Ik deed daar een Jacques Brel-programma, in een kerk. De show begon ermee dat ik achter in de zaal opdook als een krijsende duivelin in een felrode jurk met zwarte cape.

Willem bezocht een optreden, samen met Xaviera Hollander, met wie hij in Nederland theaterprogramma’s en concerten organiseerde. Na afloop kwamen ze naar me toe, want ze wilden mijn show ook boeken, maar Willem bleef wat op de achtergrond. Dat was anders toen ik een paar maanden later voor vijf concerten naar Nederland kwam. Willem was degene die me vanaf Schiphol naar Den Haag bracht voor mijn eerste concert. Ik kwam net uit Australië, had een jetlag en zei meteen: “Ik wil niet te veel babbelen, want ik ben moe aan mijn stem.” Waarop hij reageerde: “Dat komt goed uit, want ik heb een kater.”

Dat relaxte vond ik meteen prettig, al dacht ik verder niet zo veel. Ik had aan mijn vorige relatie van vier jaar met een New Yorker een gebroken hart overgehouden, was eigenlijk een beetje klaar met de liefde. En toen zei Xaviera na mijn derde concert langs haar neus weg: “Die Willem is zo’n fijne kerel, maar hij heeft altijd van die moeilijke vriendinnen. Het zou zo mooi zijn als hij eens op een echt leuk meisje viel.” Hij is dus blijkbaar vrij, dacht ik. Dat bleef toch hangen.

Na mijn laatste concert stelde Willem voor te gaan dansen in de Melkweg. Dat was niet zo mijn ding, de muziek stond ook te hard. De avond erna voelde veel beter. We zagen elkaar thuis bij Xaviera, waar ik logeerde, en hebben uren met ons tweeën zitten praten. Xaviera drinkt zelf niet, maar ze had wel een fles goede whisky in huis. Die nacht hebben we voor het eerst gezoend. Niet lang daarna is Willem naar mijn toenmalige huis buiten Gent gekomen en hebben we samen heerlijke, romantische dagen beleefd.

Ik viel voor zijn charme, zijn humor en zijn mooie, heldere, blauwe ogen. Zo iemand moet wel oprecht zijn, dacht ik. Hij was ook zo warm, zo degelijk. Toch heb ik hem de eerste weken bij herhaling gevraagd: “Wat wilt gij toch van mij?” Omdat ik gewoon niet kon geloven dat iemand zo perfect kon zijn. Maar dat kon dus wel.”

Willem-Hein – de liefde voor Micheline

‘Brel gezongen door een vrouw, daar was ik wat huiverig voor. Maar alle mooie kritieken die Michelines show had gekregen, trokken me over de streep. En zodra ik haar zag opkomen als duivelin, was ik verkocht. Er zijn heel wat artiesten die aardig kunnen zingen, maar verder een beetje stijf op het podium staan. Bij haar was het tegendeel het geval: ze heeft een krachtige toneelverschijning, en nog een prachtige stem ook.

Ik was vrijgezel, had wat losvaste vriendinnetjes. Het was ook niet zo dat ik meteen dacht: deze vrouw wil ik. Die avond in Edinburgh zag ze me sowieso niet staan. Maar haar week in Nederland was natuurlijk een leuke gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Op het podium eigenlijk, want ik begeleidde Micheline naar haar concerten en hielp tijdens de check van het geluid en het licht.

Ons contact was meteen makkelijk en ik genoot stiekem van de manier waarop ze mijn naam uitsprak. Ik ben wel een beetje een stemfetisjist, en de hare vond ik sexy en stevig, zonder een spoor van terughoudendheid. Micheline is ook een vrouw die stáát. Ze weet wat ze wil, spreekt zich uit. En ik hou van krachtige vrouwen. Bovendien zag en ziet Micheline er fantastisch uit.

Xaviera heeft me beslist geholpen door haar hoop uit te spreken dat ik nog eens een leuke, serieuze meid zou tegenkomen. Niet dat Micheline meteen om was. In de Melkweg ging ze uitgebreid kletsen met bekenden uit de Belgische muziekscène. Ook het zoenen, de volgende avond, betekende voor haar niet dat we automatisch in een relatie rolden. Dat gebrek aan vanzelfsprekendheid vond ik verfrissend. Zelfs na onze romantische week in haar huis bij Gent zette ze met verbluffend gemak de knop om en ging vol voor haar geplande optredens. Als ik verliefd ben, heb ik wat meer moeite met schakelen.

Toch wist ik toen al dat Micheline voor mij de ware was. Na twee weken heb ik haar op de vrouw af gevraagd hoe ze tegenover kinderen stond. Stoutmoedig vond ze dat. Ze zei: “Ik ben daar niet tegen, maar ik wil wel blijven zingen.” Inmiddels hebben we twee zonen van tien en twaalf. En natuurlijk zingt ze nog steeds.”

    

Wat leuk dat jij Micheline zo uitgesproken vindt, Willem-Hein. Veel Belgen zien dat juist als een negatieve eigenschap van Nederlanders.  

Willem-Hein: ‘Micheline is uitgesproken op zijn Belgisch. Ze zegt wat ze vindt, maar blijft altijd lief en redelijk. Dat maakt het top.’

Micheline: ‘Ik hou van directheid. Dan weet je wat je aan iemand hebt.’

Willem-Hein: ‘Dat was voor jou ook ooit een reden om naar New York te verhuizen.’

Micheline knikt: ‘New Yorkers zijn heel straight.’

Willem-Hein: ‘Noem ze liever recht-door-zee. Het is goed om Nederlandse woorden te gebruiken, en Vlaamse natuurlijk. Die vind ik vaak heel mooi.’

Micheline: ‘Dat wij Vlamingen bíkini tegen jullie bikíni zeggen, bedoel je? En zeker en vast, in plaats van vast en zeker.’

Willem-Hein: ‘“Kuisen” vind ik ook prachtig, en “malcontent” voor ontevreden. Maar toen we in Amsterdam woonden, is er bij jou ook Nederlands ingeslopen. Je familie zei weleens: “Allez, ge klapt gelijk een ‘Ollander!”’

Micheline: ‘We wonen nu zes jaar in Frankrijk. Daar is mijn Vlaams weer meer teruggekomen.’

Willem-Hein: ‘En ik gebruik soms ook Vlaamse uitdrukkingen, dus nu zijn we in evenwicht.’

Micheline: ‘De jongens vinden dat ze vier talen spreken: Nederlands, Engels, Frans en Vlaams.’

Willem-Hein: ‘Daar zijn ze heel trots op.’ 

 

 Wat trok jullie in Frankrijk?

Willem-Hein: ‘Micheline had in Amsterdam regelmatig klachten over het weer. Als ze de jongens naar school bracht, kwam ze iets te vaak drijfnat terug.’

Micheline: ‘Of verkleumd. Vooral in de winter was ik niet blij.’

Willem-Hein: ‘Lekker weer, dat was de belangrijkste drijfveer.’

Micheline: ‘We hadden het geluk dat we het huis van producent en regisseur Nico Knapper in het Zuid-Franse Vence een tijd konden huren. Uiteindelijk zijn we in Vence gebleven, en nu verhuren we deels ons eigen huis. Het is een klein paradijske met een enorme tuin. De jongens hebben er de ruimte.’

Willem-Hein: ‘Alleen voel ik me nu af en toe malcontent. In het theaterseizoen reis jij bijna elk weekend naar Nederland of België, maar ik ben met mijn webdesignbedrijf meer honkvast. Soms zit ik maanden achtereen in Frankrijk, achter mijn computer. Zelfs mijn allerbeste vrienden zie ik dan bijna niet.’

Micheline, opgewekt: ‘Dus ga je inmiddels wat vaker weekendjes naar Nederland. Dat bevalt goed. Al vind ik dat we het ook in Frankrijk goed doen met elkaar.’

Willem-Hein: ‘In eerste instantie zit niemand daar op je te wachten, maar inmiddels hebben we een fijne vriendenkring opgebouwd.’

Micheline: ‘We doen allebei aan yoga, ik rijd paard en jij gaat regelmatig klimmen. Daar kennen we mensen van. Maar ook via de school van de kinderen.’

Willem-Hein: ‘En via de JOP; de kring van jonge Nederlandse ondernemers, waar ik sinds kort voorzitter van ben.’

 

Hebben jullie genoeg tijd voor elkaar?

Micheline: ‘Die maken we bewust. Soms lukt het niet, maar gewoonlijk hebben we elke maand een verwendag. Het is dan de bedoeling dat we elkaar om de beurt verrassen. Zo van: “Doe je wandelschoenen aan!” En dan helemaal niet gaan wandelen, haha.’

Willem-Hein: ‘Lekker eten, een mooie voorstelling bekijken, of wél gaan wandelen, dat kan ook.’

Micheline: ‘We zijn onlangs ook met iets nieuws begonnen dat we in een tijdschrift lazen. Het komt erop neer dat je op de dag iets kleins doet waarmee je de ander denkt te verrassen. ’s Avonds vraag je dan: “En, wat was het?”’

Willem-Hein: ‘Bijvoorbeeld een klusje overnemen, of extra attent zijn. We doen het niet op afspraak, maar wel geregeld. Het gevolg is dat je beter op elkaar let én zelf wordt uitgedaagd. Heel grappig.’

 

Dat klinkt een beetje therapeutisch.

Micheline: ‘Wie weet voorkomt het juist dat mensen therapie nodig hebben.’

Willem-Hein: ‘Een relatie is nooit vanzelf goed. Daar moet je aan werken.’

Micheline: ‘Het is wel zo dat ik lessen heb getrokken uit mijn vorige relatie. Die liep verkeerd doordat ik niet eerlijk genoeg durfde te zijn. Als er iets kleins was, dacht ik aan wat mijn moeder altijd zei: “Ach, je moet een beetje water bij de wijn doen.” Maar op den duur schoot er geen wijn meer over. Dus als er nu iets is, ook al is het klein, dan zeg ik het. Jij reageert daar altijd zo ontwapenend op. Begripvol, oplossingsgericht. Zelf ben je meer gesloten.’

Willem-Hein: ‘Ik spreek me meer uit dan vroeger.’

Micheline: ‘Steeds meer. Maar je moet het eruit trekken, ofwel de pieren uit uwen neus halen, zoals we in België zeggen.’

Willem-Hein, aarzelend: ‘Jij reageert in eerste instantie vaak ook iets afwijzender dan ik.’

Micheline: ‘Ik ben inderdaad minder snel te overtuigen van iets nieuws. Soms koop je ook dingen waarvan ik denk: Wát?! En achteraf ben ik er dan zó content mee. De broodmachine bijvoorbeeld.’

Willem-Hein: ‘Uiteindelijk ben jij degene die het brood bakt. In de basis ben je een heel ambachtelijk meisje. Dat vind ik ook leuk: op het podium een diva en thuis twee benen op de grond.’

Zijn er meer punten waarop jullie verschillen?

Micheline: ‘Willem kleedt het huis veel meer aan dan ik, en koopt plantjes voor de tuin. Heerlijk, al die kleurtjes. En wat ik enorm waardeer: hij heeft veel meer geduld.’

Willem-Hein: ‘Bij kinderen weet je dat je vaak even tot tien moet tellen. Maar beheersing is niet zaligmakend. Ik vind het goed dat de kinderen ook jouw emoties zien als ze het te bont maken. Al ben je eigenlijk alleen echt humeurig als je honger hebt. Zodra ik je iets lekkers heb voorgeschoteld, is het over.’

Micheline: ‘Vroeger was ik ook boos als je te hard reed.’

Willem-Hein, lachend: ‘Op die escargotweggetjes hier. Daar hebben we een mooie oplossing voor bedacht: als ik een boete krijg, krijg jij voor hetzelfde bedrag lingerie. Best jammer dat de Waze-app me tegenwoordig waarschuwt voor camera’s.’ Ondeugende blik: ‘Het wordt weer tijd voor een Ferrarimomentje!’

Micheline: ‘Hahaha!’   

Wat hebben jullie van elkaar geleerd?

Micheline: ‘Een beetje meer geduld hebben. En doorzetten. Ook als ik alleen ga rennen, hoor ik Willems stem: “Allez Mich, nog even een sprintje, je kunt het!”’

Willem-Hein: ‘Privé kan ik een dromer zijn. Een vakantie echt regelen komt er bijvoorbeeld niet van. Micheline heeft me geleerd ook dan spijkers met koppen te slaan.’  

  

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een plek, een lied en een gerecht? 

Micheline over Willem-Hein

Plek: ‘De zee, omdat die net zo mooi blauw is als Willems ogen. Ik verdrink er nog steeds in.’

Lied: ‘The Chain van Fleetwood Mac, omdat het kracht uitstraalt. De ketting van onze liefde is gelukkig sterker dan de schakel uit het lied.’

Gerecht: ‘Rendang, een pittig Indisch gerecht met rundvlees. Willem is stier en soms best een beetje koppig. Als hij iets wil, dan houdt hij vol.’

Willem-Hein over Micheline

Plek: ‘L’Olympia, het beroemde theater in Parijs, waar Micheline vast nog eens gaat optreden. Ze zingt er al over.’

Lied: ‘Dreams, ook van Fleetwood Mac. Omdat Micheline al veel dromen heeft waargemaakt en het nu ook een rode draad is in ons leven samen.’

Gerecht: ‘Thaise salade, het eerste gerecht dat ik voor haar maakte. Verrassend, uitgesproken en pittig-zoet met een piepklein zuurtje.’

 
Micheline Van Hautem (51), geboren in Gent, zong in het begin van haar carrière in diverse pop- en rockgroepen. Later vond ze haar eigen stijl in jazznummers, Engelse ‘standards’ en het Franse chanson. Haar programma rond Jacques Brel vormde haar doorbraak. Meer informatie op: www.michelinemusic.com.

Willem-Hein Couwenberg (50), geboren in Nijmegen, is econoom. Hij heeft een eigen bedrijf als ICT Manager Webfruit Development. Met Micheline heeft hij twee zonen: Alexander (12) en Maximiliaan (10).